Hugo lacht weer
Ja, inderdaad. Hugo de Jonge. Die Hugo was afgelopen dinsdag keihard aan het glimlachen tijdens zijn optreden bij Op1. En dat was opvallend. Die zelfde Hugo had zijn frisse gezonde koppie de laatste weken verruild met een teststraat voor wallen in opleiding. Dat zijn moeder hem er wat vermoeid uit zag zien, was geen verassing. Zo zijn moeders. Maar als ook de ongekroonde hersenkoning Erik Scherder zich kan herinneren dat Hugo betere tijden heeft gekend, is er iets aan de hand. En dat was natuurlijk ook zo. Dat vaccineren liep niet zoals bedacht. En dan schrik je wel eens wakker uit nachtmerries vol gillende tachtigjarigen. Met een bleek winterbekkie tot gevolg.
Maar Hugo heeft mazzel. Tot nu toe. Hij staat aan het hoofd van een megaproject en ik denk dat hij samen met zijn team enorm heeft nagedacht over de risico’s waar ze tegen aan kunnen gaan lopen. En vooral wat ze aan die risico’s moeten doen. Een heel gebruikelijk iets in projectenland. En volgens de boekjes (wel de goede boekjes pakken natuurlijk) kun je een paar kanten op met die risico’s.
Logischerwijs wordt als eerste nagedacht over het elimineren van het risico. Klinkt grof en resoluut en dat is het ook. Heeft Hugo ook gedaan. Je moet er toch niet aan denken dat je op 17 maart als Minister van Corona niet de twee miljoenste prik kan bijwonen omdat je je kiezers moet bedanken voor het stemmen. Hugo ook niet dus heeft hij die taak gedelegeerd aan Wopke. Weg risico.
Maar niet alle risico’s laten zich zo makkelijk opzij zetten. En dan moet je mitigeren. Mooi woord en is ook wat minder grof. Komt neer op bedenken hoe je de kans op dat risico wat kunt verkleinen. Risico dat die ene farmaceut er plots geen zin meer in heeft? Gewoon met acht farmaceuten afspraken maken. Risico op een overijverige jurist met een witte jas die een contract in de weg staat? Gewoon de machtige EU-moeder inschakelen om de onderhandelingen te voeren. Zal een aardig waslijstje zijn geweest maar Hugo is lekker aan het mitigeren geslagen.
En dan hoop je maar dat er geen risico over blijft waar je maar één actie op los kunt laten: accepteren. Het is wat het, c’est la vie, that’s live, такова жизнь. Maar helaas; dat risico was er wel degelijk. Wel aardig wat mitigatie op losgelaten door 84,5 miljoen vaccins te bestellen maar het was toch niet voldoende. Het risico dat de lopende band bij de fabrikanten stil valt en er te weinig vaccins worden geleverd. Dat risico kwam pijnlijk tot leven en Hugo kon niets anders dan accepteren.
Maar zoals gezegd: Hugo heeft mazzel. De lopende band is weer gaan draaien, de snelheid komt er in en we stijgen in de Europese prik-ranking. We waren al een beetje gewend aan dat degradatie-prikken en voor iets dat juist beter gaat dan verwacht, bestaat ook een woord: kans. Die met beide handjes door Hugo wordt beet gepakt. De kans om positieve berichten te verkondigen en heel veel mensen perspectief te kunnen bieden. Inclusief een grote glimlach. Ook voor moeder Teunie.