De Vuurtorenwachter

Na bijna twee seizoenen vind ik wel dat ik me officieel vrijwilliger mag noemen. Dat is altijd het lastige met zo’n activiteit: leuk om te starten, lastig om vol te houden. De echte grote vrijwilligers der aarde zijn de mannen en vrouwen die verweven zijn met het goede doel en zich eigenlijk niet meer kunnen herinneren wanneer ze voor de eerste keer de koffie schonken. Of de buurttuin wiedden. Of het verkeer omleidden. Of de administratie deden. In mijn geval gaat het om daklozen opvangen. En in mijn geval weet ik nog precies wanneer ik dat voor de eerste keer deed. Met een enorm onjuist beeld van de vijftig bezoekers die elke avond een warme hap komen halen en een zacht matras kunnen gebruiken om uit te rusten voordat ze de volgende ochtend vroeg weer op pad gestuurd worden. De groep van vijftig is door Mr. Corona inmiddels gehalveerd. Niet dat het virus slachtoffers heeft gemaakt onder de vaste gasten maar het maximale aantal eters en loges dat elke avond naar binnen mag, is terug gebracht naar 25. Het aantal vrijwilligers is niet gehalveerd dus die hebben het alleen maar rustiger gekregen. Bij de wisseling van de wacht wordt meermaals opgemerkt dat een volledige bezetting van alle slaapplekken weer heel fijn zou zijn maar toch ook wel weer even wennen. Twee keer zoveel ontbijtpakketjes maken, twee keer zoveel kans op een illegale joint en twee keer zoveel gesnurk. Waar deze groep kwetsbaren op de vaccinlijst van meneer De Jonge staat weet niemand. Wel dat mondkapjes binnen deze gemeenschap zeldzaam zijn, het nachtelijk geblaf heel wat aerosolen de lucht in slingert en er nog geen enkele Covid besmetting is vastgesteld. Een verklaring ligt voor de hand maar is tegelijkertijd een beetje schrijnend: de doelgroep bevindt zich praktisch altijd in de buitenlucht en kent niet tot nauwelijks sociale contacten. Dat de vrijwilligersschare wel is uitgerust met gezichtsmaskers is daarom ook meer ter bescherming van de stadswandelaars zonder huis. Blijkt ook wel uit de status aparte die daklozen genieten tijdens de actieve uren van de avondklok: die geldt niet voor hen. Dan bestaat er zeker een grote schare jonge relschoppers dat al deze pluspunten van het zwervend bestaan toejuicht en een ontsnapping ziet aan dat vervelende Corona-spook. Moeten we alleen nog even ergens heel veel nieuwe vrijwilligers vandaan zien te halen.

Voor de rellers die echt geïnteresseert zijn: Het Stoelenproject