Koekjes tegen Corona
Het is best lekker om het af en toe uit te schreeuwen: F*CK CORONA! En het liefst zo hard mogelijk. En we doen het natuurlijk ook. En hard ook. Beter in ieder geval dan onder die noemer een dom feestje bezoeken. Veel zin heeft het allemaal niet; niet het schreeuwen en niet het feestje. Het lucht een beetje op. Niet meer dan dat.
We gaan nog veel van die opluchtingsmomentjes nodig hebben de komende tijd. Dat weten we allemaal. Misschien dat we het nog niet allemaal wíllen weten maar ergens de komende acht maanden het jaar 2020 opnieuw kunnen aftrappen, zou al mooi zijn. Tegen die tijd hebben we naar verwachting al weer een soort van normaal leven opgepakt en daar zijn we met z’n allen wel aan toe. Nu al; na iets meer dan een maand van “intelligente lockdown”.
Ik heb het voorrecht mijn werk vrij goed vanuit huis te kunnen doen. En dat geldt ook voor de meeste van mijn collega’s. Daarom zijn we ook best wel gewend aan het werken in de nabijheid van bed en gezin. Maar waar we in de pré-corona tijd nog wel eens dagen kenden waarop we ons afvroegen waarom we naar kantoor zijn gekomen, staan we inmiddels te popelen om elkaar weer face-to-face te ontmoeten (ik geef toe: ik heb dit niet onderzocht). Niet omdat al die 2D gezichten in de video-conferences gaan vervelen hoor. Ook niet omdat we inmiddels al die interieurtjes op de achtergrond wel uit kunnen tekenen. En zeker niet omdat altijd de zelfde collegae vergeten dat het mute-knopje nog aan staat. Het is veel eenvoudiger. Alleen al door fysiek bij elkaar te zijn, communiceren we. De lichaamshouding die we aannemen, de onbewuste gebaartjes en mimiek, het echte oogcontact, het is er allemaal niet. Hooguit een glimp van degenen die de camera aan zetten maar niet veel beter dan de levenloze avatars of initialen die aangeven wie is ingebeld.
Een heel voorzichtige retour naar de kantoren gaat dus heel veel winst opleveren. Zelfs als we dat gefaseerd doen door in shifts thuis en op kantoor aan de slag te gaan. We houden elkaar weer lekker scherp, motiveren elkaar, maken afspraken waarbij we elkaar recht in de ogen aankijken en we zoeken ongetwijfeld de kantoorhumor weer op (die thuis toch minder goed werkt). En misschien kunnen we op die manier andere onderdelen van de economie ook weer wat op weg helpen. De broodjeszaak om de hoek, de koffie-kiosk op het station, het tankstation langs de snelweg; alles met het vanzelfsprekende 1,5-meter-bewustzijn. En héél misschien, als we ons er netjes aan houden en het nieuwe normaal als normaal beleven, kunnen we naar een 1,5-meter restaurant, een biscoop met love-seats zo breed als een 4-zits bank of Artis met minder bezoekers dan dieren.
Tot die tijd heb ik een alternatief voor het schreeuwen gevonden: koekjes. Met een passende F*CK CORONA tekst. In een mooie droom werkten de baksels uitstekend als vaccin maar in het echte leven bieden ze slechts tijdelijke troost. De teller staat inmiddels op ruim 200 en familie en vrienden zijn voorzien. Dus, onder voorbehoud van voldoende bloem in de supermarkt, laat maar weten als je behoefte hebt aan wat troostkoekjes. Werkt ook goed tegen een schorre keel.