Maar liefst 53 Amerikaanse militairen hebben deze maand het leven verloren in Afghanistan. De bloedigste maand voor Amerika sinds zij in 2001 hun spierballen lieten zien in dit Aziatische land. Dat is schokkend. Zeker als je daar de 21 Nederlandse slachtoffers tegenover zet die sinds de bemoeienis van ons kikkerland in 2006 zijn gevallen.

Is de operatie in Afghanistan een project? Is generaal Uhm een projectmanager? En heeft deze projectmanager nu gefaald? We kennen het “project pack” van deze operatie niet genoeg in detail om het uiteindelijke doel vast te stellen maar laten we aannemen dat dat in een goed gesloten la in Den Haag aan heel wat papier is toevertrouwd. Een einddoel is een belangrijk criterium voor een project dus wat dat betreft mogen we de activiteiten onder de brandende zon als zodanig bestempelen.

En elk project kent risico’s. Elke projectmanager weet dat daar een belangrijke voorbereiding schuilt en ook hoge militairen zijn hier van doordrongen. Het klinkt cru en tegelijkertijd logisch en acceptabel: het sneuvelen van militairen  is een ingecalculeerd risico. Ongetwijfeld in alle opzichten tot in de puntjes voorbereid maar praktisch niet te vermijden. Geen verassing dus geen falende projectmanager. Of toch?

Moet een project ook niet een duidelijke einddatum hebben om ook maar enigszins kans van slagen te hebben? Al is het maar een streven? Hadden de heren Churchill, Stalin en Roosevelt niet een “einddatum” voor ogen in het jaar 1944? Hoe lang blijven we in Afghanistan? Niemand weet het. Het antwoord is onbekend en voor belangrijke mate in handen van de politiek. Een geslaagd “project” zal het in ieder geval nooit meer kunnen worden.