Antarctica. Groter dan Europa. Omringd door drie oceanen. Een werelddeel zonder formele eigenaren hoewel meerdere landen wel claimen territoriale rechten te bezitten. Een wit stuk wereld met een rijke schare aan prachtig en fascinerend leven. Met -89 °C op de formele teller ook de koudste plek op aarde en bovendien de droogste, waardoor van het broeikaseffect niets te merken is. Als we daar dan ook nog eens bij optellen dat er geen permanente menselijke bewoners terug te vinden zijn, moet het toch wel de mooiste plek op aarde zijn.

En dat is slecht nieuws. Voor Antarctica. Want van mooie dingen moeten we genieten en daarvoor moet veel wijken. Ongeacht wat daarvan de consequenties zijn voor het moois waar we van genieten. Meerdere duikwalhalla’s hebben al aan den lijve ondervonden wat dit betekent en hoeveel bezienswaardigheden moeten niet in bescherming genomen tegen overmatig genieten.

De werelderfgoedlijst van UNESCO met bijna 900 monumenten doet daarin een dappere poging. Maar het zal waarschijnlijk vergeefs zijn. Zeker nu een stukje Antarctica (“Ridge A” om precies te zijn) is verkozen tot rustigste plek op aarde waar wind of bewolking zeldzaam is en de sterren naar het schijnt niet fonkelen maar stralen. Dat gaat drommen mensen trekken. En die worden prima gefaciliteerd door de vele reisorganisaties die zich lang niet allemaal bekendmaken als specialist voor dit reisdoel (tenzij KRAS daar zijn roots heeft liggen).

Expeditieschepen in meerdere soorten en maten zijn af te huren, als je wilt kun je tussen de pinguïns kamperen en zonder al te veel moeite mag je kayakken tussen de ijsschotsen. Zolang je maar betaalt natuurlijk. Ruim veertigduizend mensen per jaar doen dat en weten de weg te vinden naar de Zuidelijke poolkappen. De naderende ondergang van de pas in 1820 ontdekte ijsvoorraad van de aarde motiveert mensen eerder een kijkje te gaan nemen dan daar vanaf te zien.

De kredietcrisis lijkt het enthousiasme wat te temperen en de beschermers wat vrolijker te stemmen maar het is uiteindelijk een kwestie van tijd. Trekt de economie niet aan dan is het wel de dag dat de gigantische olievoorraad onder het ijs aangesproken gaat worden. Toch maar even gaan kijken misschien. Met Google Maps.