We zijn enorm aan het vertrutten de laatste tijd. Ik zeg niet dat dat erg is of niet mag. Ik stel het alleen vast. Met het enorme risico dat ik daarmee de rol op me neem van oude knorrepot die vindt dat vroeger alles beter was. Maar dat is zeker niet zo. Meestal is vertrutting juist beter. Goed letten op wat je eet (hoeveel verschillende “ik ben gezond” keurmerken kun je hebben), bewust zijn van wat je drinkt (zero sugar en wie wil er vandaag de dag nog Bob heten), niet roken (tenzij je enge plaatjes spaart) en voldoende sporten (ik ben gestopt met medehardlopers gedag te zeggen).

Maar we slaan steeds vaker door. De plotselinge winterweek deze maand hield kinderen thuis die eindelijk weer eens naar school konden en wilden. Hoezo?! Omdat het koud is? Omdat de wind snijdend kan zijn en je pas op school je handjes weer lekker warm kunt krijgen? Maar het kan nog veel erger. Het toppunt van vertrutting: geen krant. Een ouderwetse papieren exemplaar wel te verstaan. In de laatste krant die wel de deurmat wist te vinden, stond het gemakshalve zelfs al vermeld. Weg die heldenstatus van de krantenpersoon (kan immers ook een meisje zijn) die voor dag en dauw de elementen der natuur trotseert en het nieuws naar de hongerige lezer brengt. Nou moet ik zeggen dat de reputatie van bezorger ook wel aan het wankelen was sinds ik weet dat mijn krant elke ochtend met de auto wordt gebracht. Die het blijkbaar niet doet als een staartje Siberië voorbij komt.

De lastigste vertrutting is die vermomd is als stoer en opstandig gedrag. En die is wél erg. Een soort flower-power uitstraling tegen de gevestigde orde. Daar hebben aardig wat mensen last van de laatste tijd. Mensen die de moed en strijdlust niet kunnen opbrengen om in geval van een pandemie juist te doen waar we het meeste baat bij hebben: niets. Na het eten nog een rondje om en na 21:00 uur gewoon thuis blijven. Hoe makkelijk is het om daar met een paar trut-argumenten lekker tegenaan te schoppen. En hoe knap is het als je dat juist niet doet en daar eigenlijk ook geen noodwetje voor nodig hebt. Ja, dat kan verdomd lastig zijn en is zeker niet leuk. Maar dat waren die koude vingertjes op weg naar huis toe ook niet. Totdat de voordeur open ging.