De mooiste tv-momenten overvallen je. Zappend aan het einde van de avond. Nog even een rondje langs de velden. Meestal op een van de publieke zenders waardoor je je zapduim nog even in de lucht houdt. Iets trekt je aan op dat scherm en je blijft even hangen. Vervolgens zit je een uur gebiologeerd te turen. Vaak zijn het docu’s. Over een schakende wereldkampioen die over behoorlijk zeldzame hersencellen beschikt. Of een overlevende van Auschwitz die na 63 jaar bevrijding in zijn oude barak wil blijven slapen. En als je geluk hebt, zit je bijna twee uur met half open mond omdat je in een film verzeild bent geraakt (net gestart hopelijk) die je nog vaker gaat zien maar nooit meer zo intens gaat beleven. Een klassieke zwart witte van Alfred Hitchcock, een intense western die door muziek gedragen wordt of een cult van Tarantino die dan nog geen cult is. Je raakt op dat soort momenten gewoon gefascineerd.

Een paar avonden geleden had ik weer zo’n moment maar deze documentaire (want dat was het) zorgde tegelijkertijd voor een triest gevoel. De Nederlandse leider van extreem rechts Constant Kusters werd gevold in zijn dagelijkse leven. Inclusief een open blik op zijn gezin van vijf kinderen en steun-en-toeverlaat vrouw. Ongelofelijk dat zoveel werkelijkheid uit het verleden op een of andere manier niet bij zo’n persoon is geland. Beetje sneu en lachwekkend ook als de volgelingen van de partij hun beste beentje voor zetten. Het partijstandpunt om samen met Vlaanderen één Groot-Nederland te vormen en het streven naar een wapperende driekleur op elke school helpt ook niet echt. En door dat infantiele gedrag werd zelfs het pleiten voor een Germaans-christelijke cultuur niet eens eng. Maar een beetje verdrietig werd het dus wel. Door die kinderen. Die weg gehouden worden van al die lessen uit het verleden en die door de altijd aanwezige vaderlijke propagandamachine niet anders kunnen dan Syrische mensen haten en een niet bestaand wit ras superieur achten. Je kunt wel redelijk goed voorspellen hoe de toekomst van dat grut er uit gaat zien. En met een R-getal van 5 weten we tegenwoordig allemaal dat het probleem niet uit zichzelf verdwijnt.

De partij van papa bestaat wat dat betreft al verbazend lang: opgericht in 1971. En gelukkig nog nooit een zetel gehaald. Dat blijft ook zo want Constant en zijn kornuiten zijn 17 maart niet verkiesbaar. Gelukkig. Maar wel gaan stemmen he! Ook nu. Juist nu. Keuze uit een recordaantal partijen en daar zit helaas nog genoeg prut á la Constant tussen om je stem niet aan te verliezen. Al met al dus ook nog een inspirerend zap momentje.