In de rij voor een project
De gemeente Velsen verkoopt stukjes grond. Op zich niet zo bijzonder; wel zeldzaam voor deze kustgemeente. Over de methode waarop één van de 28 kavels verkregen kan worden, is daardoor wellicht ook niet heel lang nagedacht: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. En die methode wordt zo goed begrepen, dat nu al geïnteresseerden in de rij staan voor het gemeentehuis: tien dagen voordat het loket daadwerkelijk open gaat!
Als opdrachtgever binnen ongeacht welk bedrijf knijp je je handjes samen als projectmanagers zoveel enthousiasme aan de dag leggen. Want dat zijn deze toekomstige grondbezitters natuurlijk. De wervingssite van de gemeente spreekt liever van “pioniers” die hun droomhuis kunnen bouwen met uitzicht op zee (gelooft u mij: alleen als dat droomhuis zes verdiepingen telt, is een glimpje water waar te nemen) maar voor een periode van zo’n twee jaar zijn deze avonturiers continue projectmanagers.
Een voor de hand liggende motivatie van de pioniers is financieel van aard. “Tien dagen voor een hoofdprijs” zoals één van de kavelkampeerders het omschreef. Waarschijnlijk iets te veel wishfull thinking. De bijkomende kosten en risico’s om van de duingrond een thuis te maken, zijn legio en voor de gemiddelde hobbybouwer nog onbekend. Financieel gezien kán het prettig uitpakken maar een hoofdprijs zal het niet worden.
De échte drijfveer om tien dagen lang in een kampeerstoeltje naar komende en gaande ambtenaren te kijken, heet DMA. Lijkt op het zusje DNA en staat voor “Da’s Míjn Avontuur”. Het is het gevoel zelf te kunnen bepalen hoe het optrekje er uit komt te zien met de middelen die voorhanden zijn. Zelf bepalen welke afslagen genomen worden tijdens de bouw. Zelf strijken met de eer als het paleisje staat en je zelf voor het hoofd slaan als een beslissing verkeerd uitpakt. Een huis waar iets van jezelf in zit dus.
Een stukje DMA zal niet zo vanzelfsprekend zijn bij beroepsmatige projectmanagers. Kille targets en deliverables worden zakelijk benaderd en als er geen eigen draai aan het project gegeven kan worden, liggen ze daar niet echt wakker van. Dat is best jammer. Een stukje DMA kan nou net dat extra duwtje zijn dat een project succesvol maakt. Opdrachtgevers vallen er zich geen buil aan door hier bij de start van een project aandacht aan te besteden. Hoe graag wil de projectmanager in spe de uitdaging aan? En waarom? Een debat tussen de kandidaten levert wellicht heldere inzichten. Of een motivatiebrief. Eens kijken wie er allemaal in de rij gaan staan.