In deze column komt het woord “crisis” één keer voor. En dat is net gebeurd. De importantie en impact van al die ellende is niet minder geworden maar ik word wel een beetje moe van alle berichtgeving. In Brussel wordt de komende dagen dé cruciale EU-top gehouden maar omdat dit niet de eerste laatste strohalm is, zijn de verwachtingen niet hoog gespannen. Mom Wellenstein, de 92 jarige oud secretaris-generaal van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (voorloper van de huidige EU), gaf het afgelopen dinsdag op Radio1 al aan: “De oplossing is een traag proces dat nog jaren gaat duren”. En daar kunnen we natuurlijk niet op wachten.

Het past in het snelle beeld van de huidige tijdsgeest. Programma’s of films uit de oude doos kunnen een gevoelige melancholische snaar raken maar worden steevast als traag en actieloos weggezet. Snelheid willen we zien en continue ontwikkelingen.

Hoe lang heeft de kernramp in Fukushima op de voorpagina’s gestaan? Nadat de omvang van die ramp duidelijk was nam de nieuwswaarde snel af. Een oplossing voor de radioactieve problemen was er allerminst en tot op de dag van vandaag worstelt Japan met de gevolgen. Vandaag maakte Tepco (eigenaar van de kerncentrale) bekend de tonnen aan radioactief besmet water te willen lozen in zee. Benieuwd op welke pagina dit nieuws morgen wordt uitgestald.

Helaas is er een nog beter voorbeeld van de route die de discussie over de financiële slapte gaat afleggen: het milieu. Rond de eeuwwisseling waren we meer dan sterk begaan met de slechte gesteldheid van natuur en klimaat met visuele hoogtepunten als “An Inconvenient Truth” (2006) en de peperdure Britse documentairefilm “Earth” (2007). Menigeen weet zelfs wat het Kyoto-protocol inhoudt dat in 1997 is opgesteld. Dat morgen de klimaattop in Durban afloopt zonder noemenswaardige successen zal geen indruk maken. De groene problemen nemen toe maar dat is eigenlijk oud nieuws en daarom lastig je druk over te maken. Het Financieele Dagblad leek zich hier vandaag met een speciale bijlage genaamd “Klimaat” aan te ontworstelen maar het bleek niet meer dan een flauwe commerciële uitgave van Media Planet.

Met de afnemende aandacht in het verschiet voor het EU-huishoudboekje is het interessant in te schatten waar de nieuwspijlen op gericht gaan worden. Ik schat in dat het Midden Oosten een revival gaat doormaken. Als bestempelde belangrijke schakel in de as van het kwaad heeft deze regio al aardig in de schijnwerpers gestaan maar ook terrorisme en de dreiging daarvan went. Meneer Ahmadinejad van Iran heeft in zijn jeugd waarschijnlijk te weinig aandacht gekregen want met zijn nucleaire programma heeft hij aan belangstellende blikken geen gebrek. En iemand die zijn woordvoerder in de cel gooit voor een onschuldige uitspraak krijgt niet direct het voordeel van de twijfel. Ik probeer de kop van de Iranese krant al voor me te zien: الأزمة (sorry, komt het woord toch twee keer voor).