Na ’88 had ik een scherpe daling van anti-Duitse uitspraken verwacht. In dat jaar kon het Nederlandse volk bij monde van het oranje legioen zich uitleven met scherpe WO-II leuzen en liederen; tegen de zo verguisde oosterbuur en ook nog op diens grondgebied. Ik spreek bewust over “uitspraken” en niet over “gevoelens”. Zeker in de voetbalarena’s toentertijd was het percentage supporters dat zich daadwerkelijk iets zou kunnen herinneren van de periode ’40 – ’45 niet noemenswaardig. De spreekkoren deden anders vermoeden (en ik heb ze zelf gehoord). Juist omdat het voetbalmuntje die keer de “goede” kant op viel, leken de oorlogsassociaties met pensioen te kunnen.

Afgelopen week bleek het tegendeel. Duitsland werd als sterkste speler in het crisisspel meerdere malen een late overwinning toegeschreven (van de oorlog voor de goede orde) en Nederland als altijd al bestaande 17e Duitse provincie bestempeld. Op de een of andere manier toch niet de meest constructieve basishouding om uit een crisis te klimmen.

Misschien werden de oude paarden ook wat makkelijker van stal gehaald door de grote aandacht die de financiële pers plots heeft voor het voetbal. F.C. Utrecht maakt verlies, Feyenoord naar verwachting weer winst, Hiddink is bondscoach Turkije af en omdat de godenzonen uit Amsterdam beursgenoteerd zijn, mag ook het Financieele Dagblad een analyse op de “The bold and Cruyff” loslaten. De interland tussen Nederland en Duitsland werd zelfs als grafische omlijsting voor het renteverschil tussen beide landen gebruikt.

Verveelt de crisis wellicht? Net op het moment dat Lex Hoogduin (voormalig DNB directeur, hoogleraar en vooral verstandig mens) de vinger op de eenvoudige zere plek legt met de stelling dat niet het financiële product maar het gedrag gevaarlijk is. En dat de boel daardoor af en toe moet instorten. Het failliete MF Global is daar een mooi voorbeeld van. Dit keer zijn het de mensen van MF Global zelf die (wettelijke) afspraken aan hun laars lappen en bezittingen van cliënten gebruiken om gaten te dichten. Partijen als ING en Lloyds lijken in dat opzicht makkelijk te snijden in de “gatekeepers” (de staf- en backoffice krachten) die dit soort miljardenschades moeten zien te voorkomen.

Toegegeven, de wereld ziet er in het echt niet zo zwart-wit uit en kan complex zijn. De wereld van Europese cross-border settlements bijvoorbeeld waarvoor al jaren een miljoenenproject gaande is genaamd T2S. Europese wetgevers lijken nu even met wat pennenstreken de boel de goede richting op te duwen en een sneller (en dus veiliger) afwikkeling van effectentransacties te forceren. Zo makkelijk kan het zijn. In de USA houden ze ook niet van moeilijk doen. Daar bezuinigen ze op gesubsidieerd gezond voedsel voor scholen door pizza voortaan simpelweg als groente te bestempelen. Dan toch maar een onbegrijpelijk klaaglied over gestolen fietsen van jonge Oranje fans.