Ik heb vroeger een kinderprogramma gezien waarin een of ander zeer gerespecteerde financiële bobo uitlegde waarom je als land niet zomaar geld kunt bijdrukken. Want dat is toch het eerste waar een kind aan denkt op het moment dat hij of zij begrijpt wat je allemaal met geld kunt doen en beseft dat het niet aan de boom groeit. Ik weet zeker dat veel volwassenen met een gespeelde “jullie moeten nog veel leren” glimlach meeluisterden en heb het sterke vermoeden dat ook na de uitleg niet alleen kinderen ongemeend ja knikten.

De uitleg bestond uit een taart (kersen meen ik) die onder het volk werd verdeeld en niet in omvang toe kon nemen. Ook niet als het volk van de een op andere dag over bergen geld beschikte. Wel zou de prijs van een stukje taart in dat geval hard omhoog gaan. Inflatie met een moeilijk woord. Snapt u?

Zo niet, dan bevindt u zich in goed gezelschap. In Frankfurt en daarna Brussel praten de EU-leiders deze week over het bezweren van de crisis. Onder andere door landen met een niet sluitend huishoudboekje geld te laten lenen aan landen met een nog groter debetsaldo.

De Occupy-beweging heeft een andere oplossing in gedachten. Althans, als die beweging niet de te kortzichtige theorie aanhangt dat de banken de schuld zijn van “alles” en een Robin Hood belasting het ei van Columbus is (gesteund door Citi die wel aardige cijfers liet zien). De pleinkampeerders willen een einde zien aan het doorgeslagen egocentrische kapitalisme wat naar een maatschappij riekt waarin lenen uitzonderlijk is en welvaart vanuit de spaarpot wordt bekostigd. Van Sarkozy en de zijnen wordt een bevrijdende richting verwacht. In het meest gunstige geval wordt die richting gelardeerd met extra kapitaaleisen aan banken en afgedwongen marktbewegingen als centrale clearing en short selling restricties. In het teleurstellende geval besteedt de Franse president te veel tijd aan het schrijven van geboortekaartjes en komen er alleen extra wetten en regeltjes uit de hoge hoed. Rutte zal zeker beschuit met muisjes komen eten en nog even het profiel van de voorgestelde ”Eurocommissaris Sancties” toelichten.

Kans is in ieder geval reëel dat deze spannende periode over een jaar of 20 verfilmd zal worden. Waarschijnlijk bemoeilijkt door de advocaten van de hoofdrolspelers die ageren tegen de imagoschade voor hun cliënten door de vermeende vriendschap met de toentertijd heersende Libische dictator Gadaffi. Hoewel Berlusconi tegen die tijd niet meer zo strijdlustig zal zijn, verwacht ik dat zijn naam als enige niet letterlijk zal terugkomen in het script. Tip: die strakke Zuiderling die constant om vertrouwen vraagt is Silvio.