Het zijn net mensen
In een perfecte wereld zou de beurs een ruilmarkt zijn waarop elke bezoeker de zelfde verwachtingen koestert en overeenstemming bestaat over de waarde van aandelen en obligaties. Saai! Gelukkig is de meest oncontroleerbare en niet te doorgronden factor bepalend in wat er op de beurs gebeurt: de mens. En die is niet saai.
Zelfs 400 jaar na de oprichting van de eerste beurs laat de mens zich leiden door emoties. Nog steeds worden kreten gebezigd als “go away in May” en “remember, come back in September”. Wel lijkt de beleggende massa zich hier meer schuldig aan te maken dan de zogenaamde “professionals” en de bereidheid vorige week om 577 keer (!) de winst van LinkedIn te betalen, voedt die stelling. En toch, ook de machthebbers en gevestigde orde in de financiële wereld laten zien over emoties te beschikken. Een aantal mooie voorbeelden.
Begin mei is de Nasdaq/ICE combinatie nog volop actief in de overnamestrijd om NYSE-Euronext. Hoewel het bod van de Amerikanen hoger is dan dat van rivaal Deutsche Börse heeft de prooi aangegeven niet gecharmeerd te zijn van het bod en voelt CEO Bob Greifeld een nederlaag aankomen. Tijd voor grof geschut. Nasdaq/ICE kondigt aan dat de naam “Paris Bourse” in ere hersteld zal worden als zij aan het langste eind van de biedingenstrijd trekt. Hiermee inspelend op de Franse trots die toch al te lijden heeft onder leegstaande monumentale panden waar het ingehouwen “Bourse” aan vroeger tijden doet denken. Of deze noodsprong de Fransen zou hebben overtuigd zullen we met het intrekken van het Nasdaq/ICE bod nooit weten.
PVV voorman Geert Wilders speelt in op de gevoelens van de burger met de kreet “Geen cent naar de Grieken”. Premier Rutte tracht de schade te beperken door de stelling krachtig te bestempelen als “onzin”. Een politiek spel waar we niet van opschrikken. Interessant is het feit dat de zelfde Wilders in 2000, toen nog deel uitmakend van de VVD, instemde met toetreding van Griekenland tot de Economische en Monetaire Unie. Een motie van het CDA destijds om dit tegen te gaan, met frappant genoeg de zelfde argumenten die nu gespuid worden om Griekenland niet te steunen, haalde het niet. Wilders zal zich verschuilen achter de verplichte eenheidsstem die de VVD toentertijd moest uitbrengen. Discutabel en menselijk.
Het “mooiste” voorbeeld van emoties in de hogere kringen hebben we uiteraard te danken aan Dominique Strauss-Kahn. Hoewel de (inmiddels) oud-IMF voorman onschuldig is zolang het tegendeel niet kan worden bewezen, werkt zijn amoureuze verleden niet in zijn voordeel. Uit meerdere monden klinkt ongeloof over de vermeende verkrachting van een kamermeisje: zo’n intelligente man zet zijn carrière toch niet op het spel voor een seksuele escapade? Hormonen zijn blijkbaar sterker dan dit soort rationele overdenkingen en psychologen zullen daar ongetwijfeld een verklaring voor kunnen geven.
De noodzakelijke zoektocht ten slotte naar een opvolger voor DSK legt een patrionistisch soort emotie bloot die tegelijk ouderwets overkomt. Europese gezaghebbers pleiten voor een opvolger uit de Europese regio terwijl opkomende landen (voorheen de ontwikkelingslanden) het tijd vinden voor een IMF-directeur die geboren is op de andere helft van de wereldbol. Met iemand van het “eigen soort” voelen we ons klaarblijkelijk toch het meest senang maar dat zijn politiek gezien te gevoelige uitspraken. De emotionele spiegel levert niet altijd een lach op.